O'na Mektup Şiiri - Tülay Sustam

Biliyor musun bana benziyorsun. Kırık bir sevişin, eskiyi yenileyen bir gülüşün var. Ne gitmelerinde kalabiliyorsun, ne de kalmaların gitmek… Öyle kuytusu var ki gözlerinin baktıkça içimden susmak geliyor. Narin bir bekleyişin var her an uzağı yakınlaştırır gibi. Yakınlığın kendin gibi içten. Süslü çardak altında bütün her şeyi geride bırakan bir gölge gibisin. Bir varsın başka da bir şey yok. Gülüşünde bir gözyaşı var ki neye dokunsan kuruyor, nereye düşsen acıyor. Bütün parmaklarına bir anlam yüklemişsin. Gidene gel, gelene gitme der gibi… Dik başlılığın eğiyor işte bütün dallarımı. Kışın bile yeşilliğini arıyor gözlerim ve seni içimde hep yeşil tutuyorum.

Biliyor musun bana benziyorsun. Tek farkımız tenim esmer, senin ise adın mavi. Sensiz, uzaklara dalmak zor olmuyor. Yoksun, hiç yanımda olmadın da… Bu yüzden sensiz hiçbir şeyin içinden çıkamıyorum. Gözlerinin bıraktığı her boşluğa bir kuyu kazıyorum. Ve anlıyorum sana gelirken ne kadar engel atlatmışım. Ve sana gelirken neleri yok saymışım. Bu yolun öncesi yoktu… Bu yol da su da yoktu. Senin ıslaklığında kurumak güzel…

Biliyor musun bana benziyorsun. Kaşın kalkarken, kirpiklerin birbirine kenetleniyor. Aslında kızarken seviyorsun ve severken kızabiliyorsun. Yolu yordamı yok sözlerinin ve iki yabancı ellerin. Dokunduğun her şeyin sanki bir kalbi var. Kırıyorsun ve kırılıyorsun. Cansıza ruh, canlıya hayat katıyorsun. Ve her gidişinde bir canlının canı yakıyorsun. Yanlış anlaşılmaktan şikayetçisin. Oysa sen yanlışların içinde yalnız bir doğrusun. Ne yapsan da doğrulamıyorsun. Bir tarafın senden giden taraftan yana. Bir tarafın hep küskün gölgelere…

Biliyor musun bana benziyorsun. Gecelerinde bile güneşin var. İstesen kendine herkesten çok gülebiliyorsun. Eğer istemiyorsan bir gülüşü bile geceden sayıyorsun. Yıldızım çok diyorsun ama bir “”ay”” olmanın tadını asla çıkarmıyorsun. Siyah; siyah da senin için gün gelip de siyahın içindeki beyaz sana göründüğünde beyaza siyah demiyorsun.

Biliyor musun bana benziyorsun. Duvarlarında tuğlalar yerine saç tellerin var. Hem biri dokunsun istiyorsun hem de dokunan ele “”el”” diyorsun. Artık sende biliyorsun ki bir odanın sadece dört duvarı yok…Tavana her baktığında gökyüzünde onu düşlüyorsun. Ve yüzüne kapattığın her kapı ona açılan bir pencere. Birini bekliyorsun ama o biri herkesten farklı olsun istiyorsun. Bilmiyorsun ki herkesin içinden çıkıp sana gelecek biri o. Ve şimdi sen onun için herkesten öte hiçbir şey olsan bile esmer bir geceye ay gibi doğabiliyorsun…Bu kadar sevgiye emek veren biri nasıl olur da yalnız kalabilir diye düşünürken kendinden onu uzaklaştırıyorsun. Bilmiyorsun ki; onsuz gölgenden bile öteye gidemiyorsun. İki bilinmeyenin var aslında seversen aklın başından gider. Aklın başında iken sevemezsin… Durum böyle iken onu kendinden çok sevdiğini kendine bağıra çağıra söylerken ona sessizce fısıldarsın…

Biliyor musun bana benziyorsun. Keçi inadın bir yana…Terazinin iki kefesi gibi iki elini de kalbinin üstüne koyduğunda yalnız ona dokunuyorsun. Ve hiçbir şey onun gibi değil. Ve hiç kimseyi yüreğinde taşımak onun gibi ağır gelmiyor sana. Ve seni bu hayatta dimdik ayakta tutabilen tek şey onu sessizce ve susarak düşünmek…Artık onsuz sevdiğin şeylerden bile nefret ediyorsun. Hiç yapmayacağın şeyleri bile yapmaya başlıyorsun. Aslında kendinden emin ve köklerin yere sağlam basıyorsun. Gittiğin yol da gölgeni geride bırakıyorsun. Gelene; bensiz bu yolun sonu yok diyorsun… Sevdiğin zaman kalbin dilinde atıyor. İlla sevdiğini söyleyeceksin. Oysa bir şeyi unutuyorsun. Kalpte olan dile düşmez. Dilde olan kalbe girmez.

Biliyor musun bana benziyorsun. Bazen çok kabasın yol yordam bilmiyorsun. Bazen de bir çizgiden daha incesin… Aslında sen kalın çizgisi olan hayatın ince ruhlu bir bedeni gibisin. Çok fazla düşüncenin içine düşüyorsun. İçinden çıktığında düş oluyorsun. Kumdan bir sevdan var ne vakit olursa olsun mevsimsiz güneşleniyorsun. O yüzden bir yanın mavi, bir yanın aşk. Hayata açılan farklı bir penceren var. Ve bir saksının içindeki iki cansız bedene gözyaşınla can veriyorsun. Belki kuruyorsun ama iyi duygular besliyorsun. Mesela şiir gibi bakıp kalbimi okuyorsun. Dudak okumama sessizliğini katarak…

Biliyor musun bana benziyorsun. Oysa ben sana benzemeyi her şeyden çok isterdim. Senin yerine sevmek. Yani; sende kendimi sevmek. Onu da geçtim birini iki kere sevmek güzel.

TÜLAY SUSTAM- Beyaz TebeŞİİR