O Mutlu Fotoğrafların Köşeleri Sarardı

Tanrı,
usulca rafa kaldırıyor kırkikindi yağmurlarını.
Yüreğim öyle uzak,
birkaç bavula bir yığın akşam sığdırıp
üstesinden geliyorum
cam kenarı vedalarının.
Onca omuza çarpıyorum,
ücralığı ürküten sokaklarda.
Çenem ellerim arasında
bu matem,
duvarlara anlam yüklüyor.
Nefes nefese hafızam
dilde can veren ahde vefa
gönlü yoruyor.
Bitti işte,
tün tükenmiş,
ay aciz,
bir mum yüreğinde ağırlıyor karanlığı.
Elmanın kalan yarısı hatırına Tanrı’m,
güneş bu gece daha erken uyansın.
Olmadı işte,
bir lahza tebessüm
dudaklarımda kırılmış.
O mutlu fotoğrafların köşeleri sarardı.
Her veda zelzeleler yaratır,
avuçlarım bir o yana bir bu yana sallandı.