O Mendildeki Anılar!

Ey sevgili!
Gece, sessizliğiyle eritirken zamanı
Senden kalan, O mendildeki anılar…
Mahcup mahcup siler gözyaşlarımı.
Öylece bir kuytuda bıraktığın gibi
Hala sensizlikle karıştırırım çayımı
Hüznümü dumanına yüklerim sigarının
Sonra külünde hasretin yeniden canlanır.
O günden sonra,
Ruhuma düşen yalnızlık, ağır gelir
Ve
Kaldıramam efkârını gecenin.
Ey sevgili!
Bırakıp gittiğin yere
Rüzgâr, hâlâ
Kokunu getirmek için ılık ılık esse de
Hayaline gölge düşmesin diye Ay ve Yıldız;
Bir adım daha yaklaşsa da
Payıma düşen yine yalnızlık olur.