O Kahrolası Aklımı Cami Avlusuna Bıraktım

Gözlerin ona sıcacık gülümsediğinde baharlarıma kış geldi.
Nasıl üşüdüm düş kırıklığının ayazlarında anlatamam...
Dallarındaki çiçeklere kar yağan ağacın sancısıydı çektiğim;
Nasıl bir hal aldıysam akşamdan sabaha; şimdi saçlarımda o karlar.

Ellerini bir başka elde düşünmek bile ruhuma bıçağı değirdi.
Nasıl kabullenebilirdim bir başkasında seni...
Cehennemin ortasına bırakılmış gibi inledim;
Beni orta yerimden ikiye ayırsalar böyle yanmazdı canım.

Gözlerinin gözlerine değdiğini düşündükçe boğazım düğümlendi.
Nasıl kabullenebilirdim bir başkasında seni...
Varlığını varlığımdan söküp atmak istedim kalbim bırakmadı;
Etin kemiğe bürünmesi gibiydi bendeki çözülmezliğin.

Dilinin ona damlattığı baldan içtim zehrin en etkilisini.
Ve ben bütün güzel kelimelerden nefret ettim o günden sonra.
Dilimi bozup küfürlerin en ayıplarını sayıştırdım arkanızdan.
Ya bir gram bile eksilmeyen sana olan sevgime ne demeliyim?

Kirpiklerine astığın beni her gece indirip gözyaşımla yıkadım.
Ve ben bir kez daha, bir kez daha, bir kez daha kefene sarıldım.
Baş yastığımın içine defnettiğim cesetlerimin sayı belirsiz.
Düşmanım seviniyormuş; çünkü benim Allah belamı vermiş.

Günlerdir tarak değmeyen saçlarım birbirine girdiğinde anladım
Beni savunmasız savaşların ortasında bıraktığını.
Komşumun dediğine göre aklımı yitirmişim güya ben...
Söyleyin dostuma; o kahrolası aklımı cami avlusuna bıraktım.
O Kahrolası Aklımı Cami Avlusuna Bıraktım