O Kadın Şiiri - Bekir Alim

O KADIN

Alnında raks ederken kâkülünün telleri,
Yudum yudum sevgiyi, kalbinde süzer Kadın.
Yanakları gül gibi, mis kokuyor tenleri,
Sevdiğinin yanında, serpilip gezer Kadın.

Bir dağ kadar onurlu, bir Ceylan kadar ürkek,
Kim bilir; hangi rüzgâr, kokusun getirecek.
Mehtapsız gecelerde gün doğmadan bitecek,
O an çaresiz kalır, canından bezer Kadın.

O mahzun gözlerine, gör bak neler anlatır,
Çocuklarına sevgi, o öğretir hal hatır.
Ne zaman sönse yıldız, gök kubbeyi karartır,
Bir sevda denizinde, umutla yüzer Kadın.

Gün görmemiş al yanak, allanıp pullanır ya,
Dalgaların üstünde, gemiler sallanır ya,
Bin bir çiçekten arı, bal yapıp ballanır ya,
Öyle tatlı diliyle, buzları çözer Kadın.

Kalmasın gam gasavet, dert kederin üstüne,
Ruhu tende gizlenir, su doldurur destine.
Sım sıkı bağlı kalır, töresine, nefsine,
Demet demet gül yapar, desteye dizer Kadın.

Taş basar o bağrına, yar gelmeden yatamaz,
Hüzün dolu kalbini, boş yere avutamaz.
Derdi kendinde tutar, başkasına satamaz,
Dostuna bir dost gibi, düşmanı üzer Kadın.

Bilinmez muamması, kim bilir neler olmuş,
Ne zaman mutlu olmuş, neden sararıp solmuş.
Ağlamaktan mahvolmuş gözlerine kan dolmuş
Mutluluğun resmini, ruhunda çizer Kadın.

Bekir ALİM/ Sitemkar Aşık