Derinlerden gelen ve sinemi meftun eden bir ses duyuyordum
Suskun çığlıklarımı, yutkunduğum umutlarımı bir bir onun tınısından kokluyordum
Adeta mest oluyordum, içimin yanıklığını bir nebze olsun, ince sesten anlıyordum
Gönlümün efkarını sessizce ufuklara bırakıp dalıyordum, gözyaşlarımı saklıyordum
Yüreğimin üşümelerini, gönlümden kopan çığlıkları ne yapmalıydım
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta