O Eski Ev Şiiri - Selçuk Yılmaz

Karşıyaka'da bir sokağın içinde
Önünden geçerken o eski evin
Hatırası canlandı zihnimde;
Kimbilir kimler yaşadı o eski evde,
Belki de şehir hatlarının emekli
bir kaptanı,
Hani o beyaz badanalı odaları,
Ve duvarında asılı o üniformalı fotoğrafı,
Bahçesinde kadeh tokuşturduğu
serin köşesi,
Şu ahşap çerçeveli penceresi ardında,
Gün yüzü gördü mü taze karısı?
Belki de bekledi kaptanını bir başına
gece yarısı,
x x x x

O nergisli baharlar gelip geçiverdi,
Yasemin kokulu yaz akşamları,
Mahalleli kadınlar kapı önünde
hep söyleşti,
Kekik kokuları hazanda bile
yamaçlarda geziniverdi,
Yıllar yılları kovaladı böyle gelip geçti;
Yaşandı neşeli, hüzünlü sade anlar,
Uğurlandı kapısından günün bir vakti,
büyüdü artık çocuklar.
Kim bilir, ne sade ölümler yaşandı bu evde,
Karşıyaka nın o eski sokağında, bir yerde,
Anılarla kalmış bir başına, kimsesiz,
Ayrılırken önünden, o ev şimdi çaresiz...
SY 9.8.2001 İZMİR