O Duvarlar Şiiri - Hüdai Ülker

Yaz ayları şimdi küçük kalır geniş bulvarlarımda,
buharlaşan deniz kenarlarında kalmışım gibi
herkes benim mavi duruşlarımı resmediyor,
oysa ben duvarları yağmur yemiş bir şehirdeyim
bu derbeder şehrin silahları vardı, gördüm
cesetlerle kıvranırdı harap sokakları,
o melun bakışlarda hançerler oynaşırdı.

Vurdumduymaz bir hayat münasip görüldü bize
ama kalmadık ağlayan bir çocuk gibi
her fırtına akşamına adımızı kazıdık
o işçi marşlarında bilenin sesi vardı.

Şimdi sokaklar dolusu vedalarla boğuşuyorum
hayatlar akıp gitti o duvarlar buz tuttu,
sanmasın hiç kimse deniz beni sarmalıyor
ben uzun yollarda suskun tanklarla yaşlandım.

Artık insanlar eşkiya izlerinin peşinden gidiyor
orada yoksulluğun ustasıdır maskelerle gezen yüzler
hangi melun parmak oynatsa
bir tabut kalkar yaz ortasında bile
hangi melun o duvar bakışlarını yana düşürse
gözleri kanlı hain tanklar yüz bulur
o tanklar ki yüzleri sarıdır hep
o duvarlar ki suskun
ve yağmurlarla anılırlar.