O da Söner Şiiri - Hikmet Tekin Arslan

Işıltısı silik bir cam şişe sanki günler,
Ne yana baksan, sönük yüzler.
Gelin çeyizi gibi ortaya saçılmış matemler,
Her biri dıştan seyirlik,
İçini bilen bilir, acısı toprağa gömülü hisler.
Cesaret şurubu içirirlerken sanki;
Şişe kırılmışta, şurup yere dökülenler.
İsyan etmemek adına dil sustu, lâl oldu,
Gözlere bakmayı bilen görür acının sözünü,
Dilsiz kalır, yüreğe mıhlanır söylenemeyenler.
Bir mum ışığı yeter belki geleceğe umut için,
Sanki öyle bir yel çıktı da, mum yerinde titrer söner.
Beden ayakta diye sanırlar ki; güçlüdür, o hep lider,
Oysa bilmezler yürek kafesinde tir tir titrer.
Bir iki kelime bazen acıyı dindirmeye yeter,
Bazen de saatler süren sözler,
Boş gelir teselli bile vermez.
Şamandırası bozulmuş dert deposunun,
Çekemeyince çöreklenir, olduğu yerde teselli bekler.
Her yol mu kapanır bazen?
Her yer pusuya mı girer?
Umut deryası sadece ellere mi güler?
Söküp atası gelir insanın, yeter diye bağırıp,
Yeter ne olur diye yere mi çöktürür adamı dertler?
Sabır taşı çatlar, ortalık yerde ruhun çeker gider.
Bir küçücük mum ışığı yeter oysa gelecek günlere,
Bir titrek ışık yeter gelecek günleri aydınlatmaya.
Mum bile olduğu yerde tir tir titrer,
Titrer ve o da söner gider.