Çocukluk Yıllarım Şiiri - Fahri Bulut

ÇOCUKLUK YILLARIM
Çocukken uyanırdım, umut dolu her güne,
Bu günüm dünden berbat, gide bilsem o düne,
Mutluluk nerde diye, koşarım dört bir yöne,
O günleri ararken, kırılıyor kollarım,
Hiç çıkmıyor aklımdan, of çocukluk yıllarım!

Babamdan hep şükrümü, tee çocukken öğrendim,
Onun gibi sabırlı, bende olurum derdim,
Hayli gayret sarf edip, onca emekler verdim,
O günleri anarken, sarpa sardı yollarım,
Hiç çıkmıyor aklımdan, oy çocukluk yıllarım!

Misafirsiz günümüz, köylüm tanık geçmezdi,
Muhterem anam, babam, fakir, zengin seçmezdi,
Mihmanları doymadan, sofradan çekilmezdi,
Gönül garip gurbette, sanki mezar yerlerim,
Ailemi düşlerken, firkat gelir ağlarım…

Böyle anne, babayı dosta versin yaratan,
Edep, ahlak çok yeğdir, derdi saray, paradan,
İlmi ağdan okurdu, nefret edip karadan,
Gönül yalnız gurbette, hep atamı düşlerim,
Aydınlığın peşinde, onun gibi koşarım…

Rızazade, kamildi, arifti anam, babam,
Onlara layık evlat olmaktır, bütün çabam,
Kötülük kötü işi, kötü insan olamam,
Kurduğum hayallerde, iyilikler düşlerim,
Amacım kötü olsa, ben kendimi fişlerim…
18 NİSAN 2020
Fahri Bulut Rızazade

Babam evlatlarım kötü haberlerinizi sakın bana duyurmayın. Kötü haberinizi duyacağıma, ölüm haberinizi duyayım. Hiç ama hiç üzülmem Allah verdi,
geride Allah aldı der kendimi teselli eylerim...