O Bir Ağaçtı Şiiri - Faik Ardahan

O bir ağaçtı
Ormandaki diğer ağaçlar gibi

Küçük bir fidan oldu
Toprağa düşen binlerce tohumdan
Doğduğunda yapa yalnızdı
Tek başınaydı
Ayakta kalmak, büyümek güçlenmek uğruna
Tutundu toprağa, kök saldı

Yağmuru gördü, güneşi gördü
Karı, tipiyi, fırtınayı gördü
Birçok arkadaşı yıkıldı
O tek başınaydı
Zaten yalnızdı, yapa yalnız kaldı

Baharı gördü, yazı gördü
Açan çiçeklerle, uçan kelebeklerle birlikte
Son baharı gördü, döküldü yaprakları
Hüzün doldu içine
Kışı gördü, Tek başınaydı

Aylar yıllar geçti aradan
Büyüdü, olgunlaştı
Kışı görmek, son baharı görmek
yaprakları dökülmek, içine hüzün dolmak
baharı tek başına yaşamak, büyümekti
O da büyüdü olgunlaştı, Tek başınaydı

Her şey olurdu ondan hem de en iyisinden
Bu sebeple, herkes ondan ne alabileceğini, ne yapabileceğini düşündü
Kesseler odun yapsalar
Isıtırdı her yeri
Döşeme yapsalar, sandalye, masa yapsalar
Tamamlardı bir evi, bir yuvayı
Tüm bunlara rağmen
Tutundu toprağa, kök saldı,
büyümek güçlenmek için
Tek başınaydı

Bir gün bir tohum geldi uzaktan yanı başına
Sevinmişti
Hızlıca büyüdü, sardı sarmaladı dört yanını
Önce hoşuna gitti yalnızlıktan
Sonra gökyüzü ve mavilik bile kalmadı
Nefes alamadı, eridi, özü yok oldu.
Keşke odun yapsalardı onu
Sandalye masa sehpa olsaydı özü varken işe
yararken

Zamanı geldi
Ondan da bir tohum düştü toprağa
Ona benzer
Küçük bir fidan oldu
Oda tek başınaydı

Güzel bir sabah henüz yeni uyanmışken
Biri geldi budadı kollarını
Tutamadı, dokunamadı yavrusuna
Başkası geldi
Yaktı tüm çevresini dalını, budağını
Nefes alamadı
Koklayamadı yavrusunu
Nice kışlar, soğuklar yaşadı donmadı
Korkmadı
Tek başınaydı

Kendi yaşam telaşında, ayakta kalmak uğruna
Harcadı tüm enerjisini, vaktini
Tek başına doğdu tek başına bıraktı yavrusunu da
Onun da kar yağdı üstüne
Soğuk kışlar geçirdi
Tipiyi fırtınayı gördü
Tek başınaydı
Tam baharı yaşarken hüzün doldu içine
Yaprakları döküldü
Son baharı yaşadı küçük bir fidanken
Yanı başında tüm sevdikleri ve dostları
Onlar da kök saldılar, dost oldular
Korudular toprağı, yağmurdan, rüzgardan
Toprak da sahip çıktı onlara bu yalnızlıkta
Yuva oldular kuşlara
Böceklere ev
Ciğeriydiler insanların
Ailesi ve sevdikleriyle birlikte
Derken kış geldi
Hazırlıksızdı
Soğuk oldu, tipi oldu, fırtınalarda
Tam yıkılmak üzereyken
Bahar geldi, Sen geldin destek olmaya

Ormanın kanunu böyleydi
Önce fidan olursun
Büyürsün güçlenirsin
Sende tohum verirsin toprağa
Tam yaşayacakken yavrunla
Ya hançer saplarlar yüreğine ya budarlar seni ya da başka tohumlar gelir yanına

Tek başına yazılmıştır tüm ağaçların kaderi
Bahar da gelse, Sen de gelsen
Destek olmaya.