O benim mısırım Şiiri - Perihan Pehlivan

Genç anne; deniz kenarında çocukları ile dinlenmekte. Yaşları dört ile altı arası. Oğlan daha küçük; bıcır, bıcır konuşmakta, hareketli kıpır, kıpır ve de dediğini yaptırmakta. Göz ucuyla bakıyorum. İçimden geçen; yazık kadının kendi zaten çocuk, hem de iki çocuk büyüten çocuk. Diye düşünmekteyim. Herkes, kendi telaşında. Kimi denizde, kimi sahilde güneşlenmekte. Hayli kalabalık. Az sonra mısırcı geliyor, kokusu ondan önce.
_____ Mısırcı! diye bağırmakta. Bizim bıcırık; işaret ediyor ve anne fiyatını soruyor, sonra düşünüyor, cüzdanına bakıyor. Neyse kadın almaya karar veriyor.
______Üç tane versene.
Mısırcı; maşa ile çıkarıp kabuk arasında uzatıyor. Oğlan; hemen atlıyor.
____Benim!
____Al
Sonra kıza veriyor kadın. İkisi de oturuyor büyük bir iştahla, oğlan yine ayakta. Hem yiyor, hem konuşuyor. Kıpır, kıpır durmak yok. Kadın üçüncü mısırla geliyor yanlarına. O da yiyecek. Tam, oturmak üzere; o sıra yaygara kopuyor. Çünkü oğlan mısırı yere düşürdü. Annenin elindekine hopluyor.
_____O benim, o benim!
_____Yok.
Dese de anne faydasız, elindekini veriyor. Çocuk, hızla onu da kemirmeye başlıyor. Bir yandan da laf vermekte, kelimeler adeta yuvarlanıyor ağzında. Anne yere düşeni alıp yıkıyor. Kızgın ve çaresizce. Tam oturup yiyecek, o da ne çocuk yine zıplamakta. Mısırı yere düştü çünkü yine. Anne hayli sinirli
_____Niye düşürdün elindekini?
_____O senin. Annesinin elindekini gösteriyor.
_____Bu benim mısırım!
Kadın çaresiz onu veriyor ve yere düşeni alıp yıkamaya başlıyor. Tabi kızması tam kıvamın da. Mimikler ve bakışları onu ele veriyor. Gerçi o etrafa belli etmek istemiyor. Sonra oturup çaresiz iki kere yere düşen o mısırı istemeye, istemeye yiyor.
Kalkıp denize giriyorum kulağımda o ses,
_____O benim mısırım!
_____O benim mısırım!

27.7.2009 AKBÜK