O Ân' ın İçinde Şiiri - Fatma Naz İlhan

hayata kısa bir ara verdiğim an,
nefes aldığımı hissettiğim.
kuzguncuk'ta bir çınaraltında oturup istanbul'u dinlerken,
aynı zamanda kendimi.
soğuk hava yüzüme çarpıyor.
ama güneş var, aydınlık.
o içimi ısıtmaya yetiyor.
dalgaların meyli yosun tutmuş yalılar,
iki küçük çocuk serçelerin peşinde,
gülüşleri iskelede yankılanıyor.
"yüz on trilyon bu akşam" diyor
önümden geçen piyangocu amca.
martılara bakıyorum.
gökyüzünde süzülüşlerini izlerken,
küçük çamlıca'ya giden bir vapur geçiyor önümden.
dalgalar hiddetleniyor,
birkaç damla su sıçrıyor üzerime.
karşıdan gözüme ilişen gökdelenlere kızıyorum içimden.
neyse diyorum ve kalkıyorum banktan,
icadiye caddesine doğru yöneliyorum.
önceden gelip fotoğraf çektiğim bir kahve var cadde üzerinde,
şevket amcanın kahvesi.
oturdum şimdi, bir çay söyledim.
daha gün bitmedi...
aklımdan bazı dizeler geçiyor.
ahmet hamdi tanpınar söylüyor:
"yaşamak, etrafımızdaki şeylerin şuuruna erdikçe bir dua olur. istanbul'da yaşayan herkes, az çok bir güzellik içinde yaşadığını ve bu güzelliğin bu toprakta ve bizim elimizle açıldığını, bizim ruh bahçemiz olduğunu bilir." çokça şükür ve dua, tekrarla bunu.
hep hatırlat kendine.
bu dünyaya başka türlü katlanabilir mi insan... çok zor.