Çok başarılı olduğum günlerde oldu
Dibe vurduğumda
Sevgi dolu değilim nefret dolu da
Barışçıyım biraz da savaşçı
Biraz güçlüyüm biraz zayıf
Biraz iyiyim biraz kötü
Ağlamak;
Unutmak kadar kolaydır inan Seven insan sevdiği kişiyi için ağlıyorsa bilinki o Gözyaşların boşuna akmadığı bellidir süzülen her damla sevdiğinin kanıtıdır bir kadın erkek için ağlıyorsa çok sevmiştir bir erkek kadın için ağlıyorsa çok sevmiştir
Onu düşünmek Bir Hayli güzeldir dünyanın sevmeye değil sevilmeye ihtiyacı vardır
Gözleri siyah kadın O kadar güzelsin ki çok sevdiğim başına Yemin ediyorum ben koyu bir çiçek gibi gözlerin kapanırken bir dakika göğsünün üstünde olsa yerim ömrümü bir yudumda ellerinden içerim gözleri siyah kadın O kadar güzelsin ki Denizler kadar uçsuz bucaksız
Senin kokun ve gözlerin her şeyi anlatır
Nasıl olabilir bu ikisi yan yana, aşk ve nefret,
Karışmışlar birbirine, severken nefret etmek,
Aşkı bitirebilir mi, kızgınlıkları gurura eklemek,
Aşk ve nefreti, gurur sessizliğinde beslemek.Önce sevgiyle sonra nefretle tanışma birlikteliği,
Hangisi fazla hangisi az, zamanların sürüklediği,
Nasıl da zor bir çelişkidir bu kolayca bilinmediği,
Ne kaldı geriye zaten bir sürü boş hatıra
Yaşamak değil ki bu görüntüler var adeta
Sana gülüm demiştim ya
Anladım ki bir insan bir insana bazen hayata bağlandığından çok daha kuvvetli bağlarla bağlanabilirmiş
Beklemek de acı vericidir
Unutmak da
Ama en berbat bu ikisi arasında karar verememektir.
Beklemeli mi?
Unutmalı mı?
Dünya dünya derler dünyayı bildin mi sen dünyanın sırrını akıl erdirebildin mi Dünya kocaman bir defter üstünde imzaların atıldığı kirli bir defter.
Biz o kararların yazıldığı mürekkebin ucundaki kalemiz Dünya bizimle yazılıyor farkında değiliz dünya yırtık Sökük bir ceket bir iğnenin ucundaki ipliğiz Dünya Bizimle ne dikleniyor farkında değiliz. Dünya kulpu
çıngırağı olmayan bir tahta kapı bizler sürülen boyanın fırçasıyız hangi renge boyandıysak o renge bakarız dünya şifası olmayan bir hastalık ilacı şifası merhemi biziz kanayan yerlerimiz acılarımızı süreriz dünya uzaktan gelen bir haber umudun içinde muhtaç varlıklarız en gelmeyecek olanı bekler en olmayacak şeyi oluruz dünya zembereği şaşmış bir saat biz o saatin içinde ki akreple yelkovanız kovaladıkça kaçar yakalanırız kendi elimizle saramadığımız yaraları başkasına sararız Dünya Dünya derler Dünyayı Bildin mi sen dünyanın bu bilinmez hazine'nin sırrına erebildinmi sen bu dünyanın elinde zehir diğer elinde panzehir zehirli elim benim panzehirli senin elin Bu yüzden muhtaç insan insana.
Hayat bazen öyle insafsız ki
Küçük bir boşluğundan yakalar
Hissettirmez en zayıf anında
Seni ta yüreğinden yaralar
Ellerin, kolların bağlansa da
Başında kasırgalar kopsa da
Karanlığın öldüğü yerde beni bekle
Bir müebbedin firari'yim
Korku cinayetleri işledim
Al bu şiiri ayrıldığımıza ekle
Içimdeki savaşların yorgunuyum
Kaşlarıma karanlık çoktan çöktü
Edward Cucuel, Sunny Spring Morning
Erkek kadına dedi ki:
– Seni seviyorum,
ama nasıl?
avuçlarımda camdan bir parça gibi kalbimi sıkıp
Ben hayatım boyunca hep birşeyler bekleyip durdum bütün hayatım boyunca sanki tren istasyonunda bekler gibiyim
Bütün bu zaman boyunca sanki yaşadığım
Hayat gerçek değildi de bir tür bekleyişti...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!