Ahh minik kuş
nasıl severim seni bir bilsen
Sende ben var bende sen
Senin kanat çırpışın benim yürek atışım
Senin cıvıldayışın benim heyecanım
Senin uçuşun tutkundur
İnceldikçe incinen ruhumdan siz sorumlusunuz
Her defasında acımasızca batıyor iğreti sözleriniz
Ben ise dün olduğum gelecekte var olacağım yerdeyim
Kabalığınıza, duyarsızlığınıza aldırmadan
Güneşle,yarınla, umutla koyun koyuna
Gecenin her yeri sessizliğe boğan karanlığında, insanlar bedenlerini uykuya, ruhlarını hayallerinden derledikleri renkli düşlerin huzur veren dünyasına teslim etmişken , ben benim için bir ütopya olan seni düşünüyorum. Bana bıraktığın ya da savaşarak senden aldığım umut kırıntıları besliyor senle yarattığım ütopik dünyamı.
Seni keşfe çıktığımın yeni yeni farkına varıyordum… Gözlerini gördüm ilkin, soğuk, uzak, derin ve bana yasaklı… Ah bir aşabilsem, geçebilsem gözlerinden ötesine… Sonra içindeki hümanizmayı fark ettim, kirlenen dünya içinde, yozlaşan değerlere inat insan sevgisiyle çarpan yüreğini… Ve sonrası, her şeyden soyutlanmışlık; ülkemin içinde bulunduğu durum benim ne kadar uzağımda , yarın oynanacak milli maçtan bana ne , en sevdiğim ses –Cevdet Bağca- geliyormuş kente o da ilgimi çekmiyor. İyice koptum, dışarıda akan hayatın iyice dışında kaldım, Sen beni ittiğin dehlizden bihaber… Buna rağmen Fırat misali hırçın, Fırat misali deli içimde sevdan, ona karşı ördüğün her set yıkılmaya mahkum…
Ve yürek eylemde şimdilik, ruhumda kopan fırtına, düşlerime vurduğun ket, beynime kazıdığın umutsuzluğa rağmen eylem sürüyor. Şiirlerin yalan olduğunu bile bile sol yanım inanmış şairlerin abartılı dizelerine. “sevgi” nin “emek” le mümkün olabileceğini nasıl da kanıksamış aptal yürek.
Ah sevgilim, ah halden bilmezim
Aşkıma kör sözüme lal kalpsizim
sensizliğe isyan eder bir yanım
seni sevme hürriyetiyle sarhoş diğer yanım
Sevgilim!
Bir güne bir ömür sığdırır insan
Yüreğine coşkun bir bahar
ömrüne alabildiğine renk
Ruhuna bir tutam ahenk
Bu demek değildir hep kahkaha hep neşe
Elbet bir gün buluşacağız
Diye başlıyordu şarkı
Birinci tekil şahıs ben
ikinci tekil şahıs sen
Çoğullanıyorduk bir şarkıda
Zaman geçiyor şarkı geçmiyordu
Umuyorum
Um(arsızlığınız) bir gün bitecek
Duvarları yıkacak, grileri boyayacak
çoğul çoğul koşacak çağıl çağıl coşacak
haksızlığı serecek yobazlığı yenecek
vurulan yavrunun
Sözlerimin duvarlarınızdaki aksi
Yerle yeksan ediyor bilincimi
Basıp geçiyorsunuz serili gölgemi
Heybetini koruyamıyor beden
Ezilen gölgenin ardından
Çığlıklar atıyorum kahkalarınıza karışan
Yine yanlışlardasın sevgili dostum;
Yanılgın yanlışlara, yanlışın yangınlara dönüşüyor.
Cahilsin dostum, kendini bilmeden başkalarını tanımaya çalışan kara cahil...
Erdemin sayılan değerlerine yüz çeviriyorsun kendine esirgediğini başkalarına veriyorsun,yüreğinin derinliklerinden hesapsız, çıkarsız... Verdikleri beklentin, beklentilerin düş kırıklığın oluyor. Tükettiğin yüreğin kanıyor orta yerinden düş kırıklığın battıkça. Vermelerin huzurunu taşıyamıyorsun çünkü sen yoksun kalıyorsun.
Bir kabus en fazla ne kadar sürer
Diye düşünüyorum günlerdir
Bitimsiz bir kabustan uyanmayı kaç kişi bekler?
Yalnız olmadığını bilmek bir kabusta!
Uyanmayı bekleyen bir şehir olduğunu bilmek!
Yıl dönümüdür kabusumuzun
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!