Kahve Güzlüm Şiiri - Abdurrahman Korkmaz

Ey kahve gözülüm
Ay yüzlüm
Melek özlüm
Kadınım vatanım evim yurdum yuvam
Kahve Güzlüm

Yıkılmış bir viraneydim
Amaçsız ruhsuz geleceksiz umutsuz
Uçurumun kenarında
Son taş kaymak üzereyken çıktın karşıma
Son duamı etmiş
Son gözyaşımı damlatmış
Son nefesimi çekmiştim içime
Yolculuk başlamak üzereydi ebediyete
Soğuk ölüm açmıştı kucağını bana
Sular kaynamış
Denizler köpürmüş
Rüzgar kesilmiş
Fırtına dinmiş
Gözler kapanmıştı

Açarak bir kuş kuş misali
Kırık kanatlarımı
Tam salıvermiştimki benliğimi
Bir ses fısıldadı kulağımın içinden
Kalbimin derinliklerine
Bir el uzandı parmak uçlarımdan
Tüm bedenime
Ve bir Ruh sardı bedenimi
Şah damarımdan Tüm bedenime
Ahhh be Kahve Güzlüm

Doğ dedi sanki yeniden dünyaya
Aç gözlerini
Al derin bir nefes

Eyyy Kahve Güzlüm
Meddetim oldun
Gönül heybeme koyduğum aşım
Açlığıma kurulmuş soframın tuzu
Ey gül bahçemin kelebeği
Şiir şiir öpesim var
Dağları incitip sevdama konan
Dağ çiçeğim

Ahhh be Kahve Güzlüm
Gönlümdeki Yusufun Züleyhası
Çöldeki Mecnunun Leylası
Dağ delen Ferhatın Şirini
Sen arifem
Sen bayramım
İki gözüm
Tek sözüm
Memleketim Anayurdum
Kahve Güzlüm