Nü Şiiri - Faik Danışman

gözlerimin ateşinden fırlamış alevin kopyasıdır arzularım
tuvâle utangaç yanlarımdan soyunan üryan resimler çiziyorum
ar perdelerini yırtıyor kırmızıya kesilen masum yanlarım
parmak aralığına yansıyan karelerin hırsızlığına soyunup
renkli bir filmi siyah beyaz bir kimlikle izliyorum

hangi boyaya çalsam çıplak çiziliyor saatlerim
ergenlikle buluşmaya aceleci adımlarla yürüyen
bir telaşın ayak uçlarında atıyor kalbim
koparıp dudaklarımdan bakir sevişme ayinlerini
göğüs uçlarına diş ısırığı işaretler bırakıyorum

ekmeğe
zeytine
ve sevgiye aç bir fukaralığın dilenciliğine dolaşıyor ellerim
gülüşe
ve düşe yorup ömrünün durgun nehirlerini
deniz görmemiş bir çocuğun çırpınışlarında
teninin terinde kulaç atmayı unutup öylece boğuluyorum
dokunuşlarıma perde çeken örtülerini bahara boyadım
keşfi ağır bir ütopyanın seyrinde yürüyorum
teninin coğrafyasına heyecan bayrakları diken
küçük bir işgalciyim
gözlerim değdiği her noktaya yüz sürüyorum

toprağa
yağmura
ve suya karışan nefesini çekiyorum içime
dilinden dilime bilmediğim bir alfabenin önsözü düşüyor
ayaklarıma düşen sıcaklık yaz değil biliyorum
ve parmak uçlarımda dolanan adresler karakış değil

baharın
nisanın
ve zambağın kokusunda yıkanıyor şefkat seslerim
ışığına gözlerini kapatan arsız sevişmeler bırakıyorum
saçlarının arasında kayboluyor dilime yapışan cümlelerim
kalbimin içinde küçük davullar senfonisine yatıyorum
göğüslerinden inerek çığa dönüşen damlalara tutundum

ışığa
söze
ve güneşe sırt çeviren bir akrep sabırsızlığında ömrüm
teninin duvarına boyadım dudaklarımı
üstüne titrediğim kalbine ant içerim ki
seviyorum seni
hadi önce seviş
sonra da öldür beni!