Nreden Bilebilirdim

Uzakları yurt edinirken, özlem fidanları dikeceğimi nereden bilebilirdim,
Özlemlerimi dar ağacına asıp yanlız kalacağımı diyarlarda
Hayallerimi çarmağa gerip, tek başıma ağlıyacağımı!
Düşüne bilirmiydim yetim değilken, bayramlarda yetim kalacağımı
Hülyalarımı yastık altına koyup, öylece deli gibi ağlıyacağımı
Uzaklar karın doyururmuş ama, yurt değilmiş insana
Dört duvarlar barınakmış ama dost değilmiş bana
Can dostu aramaıştım bulamadım bunca yıldır kendime
Dosları, kardeşleri olmalı insanın, yüreğini açmak için,
Düşünmediklerini düşündüren, gülümseten ağlatan....
Yoluna ışık tutan, yarınını geçmişini anımsatan
Kardeşleri olmalı seven, ağlarken gülümseten
Bayramlarda kapısını açıp, kucaklaşıp koklaşan,
Özlem fidanlarını yeşertip, uzakları yurt yapan!
Ne olursa olsun koşup gelmeli hiç bir şeye aldırmaksızın! ..
Kardeş olmalı yanlızken yanlızlığını düşündürmeyen
Kendini fırlataıp atacak kalbim bıraksam uzaklara
Doyasıya seğir etsem çölü yanlızken, gözlerim çölü yeşetecek
Akan ırmaklar daha gür, sular daha berrak olacak belkide, düşlerken
Ellerime alsam bulutu çisil çisil yağacak yağmurlar, gözyaşım gibi
Sığdıra bilsem kalbime her şeyi, gönlüm ikiye bölünecek
Ellerim minicik, kalbim kıpır kıpır, belki kapımı bir dost çalar
Giyinip kuşansam, çok uzaklardan ırmaklar sevda getirecek belki de
Olmaz ya... düş bu zararı yok ki bana, başkasına yaşanacaklardan korkmak belkide
Dosları olmalı insanların bayramlarda bayramlaşıp el öpecek
Düşünmediklerini düşündüren, gülümseden bazende ağlatan...
Yoluna ışık tutan, geçmişini geleceğini aydınlatan, anımsatan
Kardeşleri olmalı seven, ağlarken gülümseten..!
Uzaklar yurdum oldu, karnımda doymadı, hiç böyle hayel etmemiştim
Rüyalarımı mezara gömdüm, getiren olmadı bana
Fırlatıp attım kalbimi, gözlerimle seğir ettim çölü
Çöle bakarken yeşerecek sandım tüm hayallerimi...
Uzaklar yurt değilmiş, bunu hiç düşünmemiştim
Kayıp ettim tüm doslarımı onlar uzaklardalar, aramadılar
Kardeş, can yoldaşlarım sanırdım ama değilmiş meğer,
Düşünce gurbete selamları bile gelmedi, aramadılarki şu beni
Sağ olun doslarım düştüm, düşünce uzanmadı elleriniz
Siz ne zaman dara düşseydiniz ben hep yanı başınızdaydım;
Sizinki dosluk değilmiş, çıkar ilişlisi, yüzüme bakarken alay eden
Ardım sıra alay edip gülüp eylenen, sormayan sorumsuz doslar..!
İnsanın dosları olmalı, düşünmediklerini düşündüren, gülümseten
Yanlış bir yoldaysa yol gösteren, can gibi sevip, seviçte üzüntüde onunla olan
Kardeşler olmalı sevgiyi aşılayan, ağlarken gülümsetip düşündüren
Varmı hayatta can dostu, uzaklarda yurtsuz yaşarken,
Özlem ağaçları diktirip, uzakları yurt edindiren
Kahırları bölüp bölüp başıma taç ettim uzaklarda
Yetimler gibi köşelerde durup boynumu döktüm buralarda
Benim değilmiki yaşadığım hayat, tutup atsam okyanuslara
Bir nefeslik andır, her şeyin hayatla ölüm arası..!
Diyorum ki ya doslar, kardeşleri olmalı insanın hayata bağlayacak
Hem düşündürüp, güldürüp, hemde ağlatıp yaşarken gurbette,
Uzakları kendine yurt saydırıp özlem ağcı diktirmeyecek.