Nokta Kadar Öğretmen

Anadolu’nun kuytu bir köşesinde
Eli nasırlı çiftçinin yüreğinde
Yeni açan gonca gülün dikeninde
Bir öğretmenim ben, nokta kadar.

Cümlenin hem sonunda, hem sesinde.
Her şiirin satır satır hecesinde,
Yeni okuyan çocuğun tümcesinde,
Bir öğretmenim ben, nokta kadar.

Yurdun hem doğusunda hem batısında,
Her gün çalışan ırgatın çapasında,
Toprağın tavı, kayanın katısında,
Bir öğretmenim ben, nokta kadar.

Amirin masası, memurun kaleminde,
Okuru gönlünde, cahilin hayalinde,
Mazlumun düşünde, zalimin celalinde,
Bir öğretmenim ben, nokta kadar.

Ahmet’in sevinci, Merve’nin gözyaşında,
Mutlunun huzuru, dertlinin başında,
Çirkinin sözünde, güzelin kaşında,
Bir öğretmenim ben, nokta kadar.

Berberin makası, kahvenin çayında,
Esnafın satışı, depremin fayında,
Yolda gezen çocukların kaykayında,
Bir öğretmenim ben, nokta kadar.

Annenim emeği çocuğun sesinde,
Tembel öğrencinin kalın ensesinde,
Çalışkanların da sınav neşesinde,
Bir öğretmenim ben, nokta kadar.

Küçüklerin büyüklere saygısında,
Büyüklerin de küçüklere sevgisinde,
Yazılan defterlerin her sayfasında,
Bir öğretmenim ben, nokta kadar.

Karanlığın, cehaletin cehlinde,
Aydın yollarda bilimin ehlinde,
Konuşan tüm insanların dilinde,
Bir öğretmenim ben, nokta kadar,

Cümlenin içinde yüklemi kadar,
Yurttaş’ın sesinde ünlemi kadar,
Tüm noktaların toplamı kadar,
Bir öğretmenim ben DÜNYA kadar.