Nokta Şiiri - Engin Çakar

Kâinatın zerresinde küçücük ay'ım;
Uzunca roman içinde ben bir noktayım.
Oyuncağını kaybetmiş bir çocuk gibi,
Bunca insancık içinde tek başımayım.

Geceleyin tüm ışıklar sönünce gördüm,
Dünyâ feleğin tersine dönünce gördüm.
Toplandım ecele hazır bir soluk gibi,
Sökülen tüm anıları yeniden ördüm.

Atî bana tüm gerçeği gizlediğinden,
Yarınımda ne var bilmem, bir meçhûlüm ben;
Her an pınarı bekleyen bir oluk gibi...
Çağlayan suyun sesine özlem duyar ten,
Arşın yüce Sahibine muhtaç kulum ben...