Nokta Şiiri - Muharrem Abut

Demiştim ya hani.
Ben bu dünyayı anlamıyorum diye.
Evet, ben bu dünyayı da,
Bu insanları da,
Bu düzeni de anlamıyorum.
Her şey ta başından belli.
Kesin olan tek şey kaybedeceğimiz.
Kaybediyoruz sürekli olaraktan.
Güzel olan ne varsa teker teker
Veya toplu olarak kaybediyoruz.
Hayır, sevdiğimiz ve ecelle yitirdiklerimizden bahsetmiyorum.
Ben yitirdiğimiz değerlerimizden,
Kaybettiğimiz şanslarımızdan bahsediyorum.

Bize değer vermeyenlere değer veriyor,
Sevmeyenleri seviyoruz.
Bizi istemeyenleri istiyor,
Kaçanları kovalıyoruz.
Canımızı acıtanları can ediniyor,
Yüreğini bize kapatanlara,
Yüreğimizi tahsis ediyoruz.

Ve kaybediyoruz.
Bize ait olması gereken ne varsa.
Zamanla avuçlarımızın arasından kaybolup gidiyor.
Ve iş işten geçiyor bir zaman sonra.
Kâğıttan kayıklarla okyanusları aşmaya çalışıyoruz,
Transatlantiklerin bile dayanamadığı;
Dalgalara, fırtınalara rağmen,
Biz kayığımızı yüzdürmeye çalışıyoruz.

Daha da acı olanı kendimizi anlatamıyoruz.
Kaybederken bile.
Anlaşılmıyoruz.
Acılara öteleniyor yüreğimiz,
Kovuluyoruz,
Girmek, hayat sunmak istediğimiz gönüllerden.
Buruşturulup atılıyoruz.

Ve bunun için diyorum, kızıyorum kendime:
Sus be şair gönlüm,
Sus be Don Kişot adam.
Konuşma yeter.
Konuşup canını daha fazla acıtma.
Ve bir daha sen, sen ol,
Sesli düşünme.
Her ne düşünüyorsan, kendine sakla.