Nokta Şiiri - Sekri Vuslat

bir de bakmış ki geriye,
öznesi olmayı beklerken,
nesnesi olmuş bir hayatın,
hem de belirtisiz…

bir de bakmış ki aynaya,
gözler parantez olmuş, fersiz,
saçlar sanki birer ünlem,
birbirine girmiş alt, üst tüm çizgiler,
ana fikri kaçmış çehrenin,
kompozisyon kalmış mesnetsiz…

şimdi, aynadan ayırıp gözlerini,
bir de geleceğe baksa ne yazar…
giriş-gelişme-sonuç üçgenine tıkılmışken,
noktasız virgülsüz söverken,
sıfatlı, sıfatsız tüm zamirlere,
doğacak güneşi sevse ne yazar,
sevmese ne yazar…

nokta...
hem de virgülsüz...