Nokta Şiiri - Yakup Tunç

Bu sessizlik nereye çıkar,yoksa bitmişliğemi?
Yahut kimsesiz bir sokakta yitip gitmişliğemi?

Hani gökkubbemizi ışıldatan yıldızlar?
Anlaşıldı,onlarda bizim gibi yanlızlar.

Belki kayıp gittiler tutunup eski bir derde,
Sessizce hıçkırıyorlar yada tenha bir yerde.

Hüzün yüklemişler üstlerine kerpiç kerpiç,
Gökkuşağının renkleri solarmıydı böyle hiç?

Yahut toprak hiç kalmışmıydı bu kadar susuz?
Deniz çırpınırmıydı hep böyle huysuz?

Hani nerde annemin,korkunca sıktığım elleri?
Böyle puslu değildi çocukluğumun hayalleri.

Döksem bütün korkularımı pervasız hecelere,
Uzanıversem büsbütün karanlık gecelere.

Ve tutup sallasam göğün yıkılmaz direklerini,
Çeviri versem arşın çelikten feleklerini.

Güneşi söksem yerinden,fırlatıp atsam Ay'ı,
Sonra bir köseden izlesem bu manzarayı.

Derdimi yastık edip başımın altına koysam,
Tenhalarda ağlayan bir yıldızda ben olsam....