Kar ocağının közünü, aç gönül kapını geceye.
Dağıt dünden kalan hüznünü, sönmüş küllere.
Bu büyümüdür nedir diye, sakın ha aman deme.
Yalnızlığının sesi küssede, yine de dillendirme.
Bu şehir aç kalmış, her evde bin çığlık var.
Ay ışığıyla oynaşan, titrek ürkek karartılar.
Perçin tutmuş sinelerde, hiç bitmez yankılar.
Sana yazılır bestelere, her gece nöbet tutarlar
Kayıt Tarihi : 20.12.2009 17:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)