Nöbet Şiiri - Hüseyin Muşmal

Sen Nöbetteyken
Sen nöbetteyken ben
Öğlene kadar uyuyordum
Pek kahvaltıya vaktim olmuyordu
Neyi beğenirsem onu yiyordum
Sen nöbetteyken ben
Çaydan sonra hep demleniyordum

Sen nöbetteyken ben
Maç izliyordum arkadaşlarımla
Yenersek sabahlara kadar içiyordum
Çoğu kez camlarını kırıyordum arabaların
Sen nöbetteyken ben
Eğlencesine polisleri taşlıyordum

Sen nöbetteyken ben
Rapor alıyordum her celp döneminde
Aslında yaman top oynuyordum
Ava gidiyordum hafta sonları
Maçtan kalan fişekleri yakıyordum
Sen nöbetteyken ben
Geceleri mekânlara akıyordum

Sen nöbetteyken ben
Kapıp kankalarımı kaçıyordum sahile
Dikizliyordum her önüme geleni
Sevgili yapıyordum arada bazen
Ağaçlara kazıyordum adını
Sen nöbetteyken ben
Çevreci takılıyordum

Sen nöbetteyken ben
Asker botları bakıyordum pazarlarda
Boynuma künyeler takıyordum asker işi
Döğme yaptırıp şöyle göğsüme
Kafelerde ayak yapıyordum
Sen nöbetteyken ben
Ayakta uyuyordum

Yok inanma sakın ha
Bu ben bu ben değilim
Sen nöbetteyken ben
Evet rahat uyuyordum
Ancak her soluk alışımla
Sana dua okuyordum
Biliyorum hem sana
Hem seni yaradana
Çok ama çok borçluyum