Nisyansız Şiiri - Adnan Şerifoğlu

gün vişne çürüğü bir yalnızlıkla çekildi kendine.
gözlerime vahşetten yaban karanlıklar indi.
meçhul derin bir mağaraydı varlığım,bilindi.
yaban atların toynaklarıyla çiğnendi
çıkamam artık insan içlerine.

aynalara bakamam, ne derim yüzüme?
ne söylerim hala senin olan gözlerime
yüreğimi nasıl sustururum,o, ağıtlarda yanar
amansız ateşler yerine

ey sevgililer tüveyci
ey gülleri açtıran sebepler başı
içimize baharların umudunu serpiştiren
gidişinden güz yaratılan sevgili

dön de bahar olsun yeniden