Nisyanım Şiiri - Burhan Ali Yağmur

Istırap mı yoksa lütuf muydu unutmak,
Hatırladıkça dibe batıp boğulmak...
Unutmak istediklerim masal mı yoksa,
Ya da sevgisizlik mi hayatta noksan.

Bazen unutmak olur gönlünde meramın,
Silmek istersin aklını kuşatan her anı,
Yaklaşırsın unutmak zaferine bir ramak,
Biraz da olsa kalır kanında seyranı.

Perde çekmekti unutmak kalbinle arana,
Merhem sürmekti kor düşmüş yarana,
Ve adım adım yürümekti mutluluğa,
Veda etmekti diline yapışan nârana...

Hocam keşke unutmayı da öğretseydin,
Unuttukça baharı yazı seyretseydim.
Unutunca güleceğimi anlatsaydın,
Efkarımı kabuslarımda yaşatmazdım.

Ey sâdık; artık özgür bırak akıl hücrendeki düşünceleri
Durdur firara teşebbüs yaşama sebeplerini,
Sabret kara bahtına ve bitir kavgalarını
Derine in de ruhuna değdir nisyanlarını.

Unutma sakın kendi manzaranı kendin çizersin,
Hayat rafına mutluluğu ellerinle dizersin,
Bazen ağlayarak yıkanır birikmiş lekeleri,
Ama kördüğüm olmuş dertleri gülerek çözersin.

Koy başını yastığa, kapat gözlerini,
Son kez hatırla silmek istediğin izlerini
Sadece bir şeyi silme hüzün dağlarından,
Özüne verdiğin ayakta kalma sözlerini...

Artık öyle mutlu olacaksın ki,
Sabah olunca neşe efşan dolaşacaksın,
Güneşi uykusundan sen uyandıracaksın,
Hayat senaryonu en baştan yazacaksın...