Nisan Yeşili Kelebek Şiiri - Kağan İşçen

tir tir titrerken şuh dalgaları akdenizin
ayaklarımı yakan kumsal kumlarının kabullenmiş rahatlığında
kıtlığını duyumsuyorum
ellerinin beklemiş su kokusunun...

ah bu sonsuz iyot esintileriyle
serçe parmağını tutacağım günü özlüyorum
bir kalemde tutuşuşumu
kıyıda kapkara böcek gibi bir çocuk olmalı
dişleri inci beyaz
yakışacağımız o gülüşte
sen yanımda nisan yeşili kelebek
ben şımarıklığını saran isyan hüzünlü
serseri meltemi
saç tellerinin...

koyu sisli bir aralıkta kirlenmişti doğum günüm
peşimde mutsuzluğuma sırıtkan uçan balonlarım
sana bağırarak sonumu temizliyordum sözcüklerimdeki sesimle
bitişin de güzeli ve ümitlisi olur
dudağımın seyrimesinde gidiş öykün
nolur öldür beni...

karpuz rayihalı serinliklerle daldığım bir uyku bu
perdenin ucunda
gülüşlerini esirgemediğin andaki yanakların olmalı
uyandığım an sokağın sesi kahkahan gibi ağlatıyor
düşlerimin fersiz kanını
göğüs kafesimin adısın
yüreğime çöken karanlığın çoban yıldızı
yol göster kalp atışlarıma...

lime lime olup da gözbebeklerim sararmış resimlerde
kesik atar damarlar gibi kanar anılar onca güneşe rağmen
çamurlanır balkon düşlerimin sıkıntılı heyecanı
yokuşlar başlangıcı incecik o yolun ağaçlılığında
çıka gelişini özlerim bebekliğimdeki lekesizliğimle
kağıtlara karaladığım göğün bulutsuz hali gibi alnınla
evlendirmek isterim hırçın dudaklarımı
ben...bir sensiz ölmeye acemiyim
ben...özlemler üstadı
denize ve sokağa bakma çocuğu
kağan işçen...