Nisan Şiiri - Özkan Özdoğan

Yağmura kesti yine hava..
Islak pırıltıların içinden
bir el uzanıyor yüzüme..
Nasıl da çocuk,
nasıl da sevdalı dokunuşu..
Alıyorum eli avuçlarıma,
sımsıcak bulutlar sarıyor dört yanımızı,
yaklaşıyor elini uzatan,
toprak rengi gözleri görünüyor önce,
ardından susuz,çatlamış dudakları..
Sarıyorum muhtaç bedeninden;
uçsuz bucaksız bir orman oluyorum gözlerinde;
ve yapraklarımın duasıyla getiriyorum
gecikmiş yağmuru güzelliğine..