Nilgün'e Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Hikâyemin başladığı yerde alnıma yalnızlığı kazıdılar.
Bir gün o kadar büyüdüm ki, kalbimin yerini öğrendim. Hem de
Nilgün gibi.
Bir sokak daha uzattım evin yolunu,
Çünkü beynimin billurlarındaki şarkı henüz bitmemişti.
O sokakta korkuyu öğrendim.
Annemi sevmeyi öğrendim,
Sonra öylece durup beklemenin bıçaklarla kesilemeyeceğini
öğrendim.
Öğrenmek hiç bitmiyordu ve ben hababam vuruluyordum.
Zenginler düşler diyarındayken ben son kez sarılsaydımlarımdan
yara aldım.
Şarkının sonunu dinleyebilmek için tam dört kez öylece
durakaldım.
Sonra şarkımı başa sardım.
Nilgün’ü anladım.
Kendime yeni makaslar almıştım.
Çözemediğim düğümleri kesecek ve mezarının başında bir cigara
içecektim.
“Mezarının başında...” diye başlayan sözler vermiştim.
Sen ölmedin.
Hikâyemin başladığı yerde ölmeyi öğrendim.
Karanlıklar içre yaralar alırken soluk almayı unutuyordum.
Beynimde bir şarkı çalınıyordu yine,
Babaannemin kalbi bile bozulmuştu ama radyosu hep sağlamdı.
Babaannem çantasında bisküvi taşıyan bir kadındı.
Bense bisküvilerden hiçbir zaman hoşlanmadım.
Ben şarkıların adamıydım.
Hiç hayal kuracak kadar param olmadı.
En büyük hayalim eve varmaktı.
Yollar uzadıkça uzuyordu ve ben her defasında hayalimi bir
şarkıya satıyordum.
Nilgün ise yazıyordu.
Bir gün onu anlamak istemezdim.
İşte burada benim şarkım bitti.
Nilgün gitti.
Hikâyemin başladığı yerde aldığım yara hiç geçmemişti.
Zaten Nilgün ölü doğmuş bir bebekti.
Sahi, hangimiz sağ doğduk ki?
Yaşamak denilen hastalık hangimize bulaşmadı sanki…
Ben yalnızca bir fazlaydım hepinizden.
Nilgün hep bir eksikti.
Sahi, kocası bile tanımıyordu Nilgün’ü.
Şimdi hepiniz tanıyorsunuz da ne oluyor sanki.
Şarkı bitti.
Stop.