kimliksiz ıssız karanlık
daha ay kanatmadan gerçek aydınlığı
yitik bir koy dik duygudan derin yar
kayıyor zemin ağlıyor bastıklarım
ve bilmediğim eller tuttuyor ellerimden
sis içinde gözler bana yol gösteren
akıp inen yanaklarımdan
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
