Nikferli Efe Memet Şiiri - Mehmet Semercio

Nikferli Efe Memet

Bir zamanlar Efe Memet yaşardı,
Efeliğini geçen yoktu ünce.
Gözün ırmakları bazen coşardı,
Ölmüş yâri akla ansız düşünce.

Pantolonu kalın Nikfer bezinden;
Çizmeleri Yeşilova bozundan;
Kurt bile korkardı ayak izinden,
Yeller gibi tüfek elde koşunca.

Avam fısıldaşır bir gün kahvede;
Puştlar bir olmuş da dalmış Memet'e.
Can havliyle bir haykırdım; "Tövbe de!"
Sırtüstü düşmedi bunca yaşınca.

Yamukca şapkası yine başında;
Kurt sürüsü kaçar, o da peşinde,
Geçen böyle görmüş babam düşünde,
Sorarsanız, kâbri dağı aşınca...

20.04.2018

Mehmet Semercio