Nihâvend Şiiri - Mustafa Koçyegit

Karanlığın en çok bize ait olan vakti
Ahenkle eşlik ediyordu ağaçların gölgesi.
O temmuz akşamı
Yalnız aşk değil bir şarkıydı, nihâvend makamlı.

Seyretmek sende yıldızları
İptilâmızın bir mecazı.
Beyaz çakıl taşları işittiler fısıltıları
Yalnız aşk değil bir şarkıydı, nihâvend makamlı.

Bir tutam defne yaprağı
Hatırlatacak bize sırrımızı.
Karşıladığımız günün ışıkları
Yalnız aşk değil bir şarkıydı, nihâvend makamlı.

Bir sarmaşık misâli
Kaplamıştım râyihalı tenini.
Üşütmek yaz sıcağını
Yalnız aşk değil bir şarkıydı, nihâvend makamlı.

Yanaklarına sarkmıştı ayın ışığı,
Dudaklarında denizin tadı.
Şahittir şehrin helenistik kalıntıları
Yalnız aşk değil bir şarkıydı, nihâvend makamlı.