Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Yağmura doğruydu gözlerin... Yağmura doğruydu gözlerin... Ve sebebiydi bu; anlaşılmazlığının... Gözlerin sevgi mi korku mu bakıyordu? Yağmura doğruydu gözlerin... Ve yağmur: Büyütmüştü; gözbebeklerini, Büyütmüştü; anlamlarını... Anlaşılmazlığını... Damlaların kesiştiği yerde; Titriyordun.... Yağmur dokunuyordu hislerine; Ve sen, titriyordun.... Yağmura doğruydu kayboluşun... Ve tıpkı kalbindi; gözlerin; Büyük, asil ve kararlı... Anlaşılmazlık büyüyordu gözlerinde; ...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!