Yağmura doğruydu gözlerin...
Yağmura doğruydu gözlerin...
Ve sebebiydi bu; anlaşılmazlığının...
Gözlerin sevgi mi korku mu bakıyordu?
Yağmura doğruydu gözlerin...
Ve yağmur:
Büyütmüştü; gözbebeklerini,
Büyütmüştü; anlamlarını...
Anlaşılmazlığını...
Damlaların kesiştiği yerde;
Titriyordun....
Yağmur dokunuyordu hislerine;
Ve sen, titriyordun....
Yağmura doğruydu kayboluşun...
Ve tıpkı kalbindi; gözlerin;
Büyük, asil ve kararlı...
Anlaşılmazlık büyüyordu gözlerinde;
Ve sen, kayboluştaydın...
Yağmura doğruydu bekleyişin...
Kalbin; gözlerinde...
Sevgi mi, korku mu?
Bir yağmur sonatında;
Asaletin dupduru...
Sen, inanıyordun...
Yağmura doğruydu inançların...
Ve bir evren, bir dünya değildi umut...
Bekliyordun; kararlıydın...
Koskocaman bir kalp büyütmüştün...
Ve büyük yaşıyordun duyguları...
Ve tutkundun yağmura...
Yağmur,
Dokunuyordu hislerine
Ve besliyordu kendisiyle...
Yağmur,
Dokunuyordu kalbine;
Sevgi veya korku değildi önemi...
Asaletti,
Masumiyetti...
Ve ağlıyordu seninle...
Yağmura doğruydu gözlerin...
Ve
Beklediğindi; O....
09/11/03
nihan demirel
Eserleri
SHAKESPEARE'S JULIET
Çünkü onun gözleri de en az seninki kadar yeşil.
Hala, gülümseyen bir lale gibi
bana sürgününü gönderiyorsun
dört yanı çevrili bir kale gibi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!