Nihal Memil Şiirleri - Şair Nihal Memil

Beni severmiş....
Ayşe'yi,Fatma'yı değil..
Yalnızca,beni severmiş..

Dokuz taş oynarken mahallede,
Kokona Ayşe'yi değil.

Gün geceye dönerken..
Düşüncelerimin ritmi bozulur..
Doğrularım yanlış,
Yanlışlarım,doğru olur..
Cevaplanmamış sorular,
Sorgulanmamış yalanlar,

Abim gelmiş,
Var mı ötesi?

Hasret zamanı 1 seneyi,1 ay geçiyoru gösterdi.
Soğuk Aralık ayının,gecesinin 2 si.

Kim o?
Ses yok...
Kim var orada?
Ortalık zifiri karanlık..
Korkuyorum ölesiye..
Yine ses yok...

Gecenin en uygunsuz saatinde..
Kapısını çalabileceğin,
Destur istemeden,içeri girebileceğin.
Kim ki bu densiz şimdi?
Sabahın gözümü çıktı?
Zaten tüm gün dırdırla geçti..

5 yaşımda süt dilendim..
Süt veren herkese gittim.

10 yaşımda aş dilendim..
Aş veren herkese gittim.

Yalnızca çocuktu istediği....
Hayat bu hayatken neden di bu dileği?
Yalnızca çocuktu istediği...
Otuzlarında bir başka kadın,derdinin çaresiydi..

Kadın dişiydi..

İyigeceler diliyorum.
Sokaktaki en son ışıkta söndüğü anda.
Gözlerim seni düşünürken direndiğinde uykusuzluğa,
Kilometrelerce koşmuşum gibi kalp atışlarım hızlandığında,
Bir milyonuncu yıldızı da geceden kopardığımda
Sanma ki ben uyuyorum,tüm şehir uyusada.

Çık bakalım dışarı,salına salına
Göster kınalarını,
Balkondan izleyen komşularına..
Ağan bağlasın kırmızı kurdeleni beline..
Baban öpsün alnından,kutsarcasına..

Yalnızım...
Olabildiğine yalnız..
Cami avlusuna bırakılmış,
Sahiplenmeyi bekleyen çocuk gibi..

Yalnızım...