Niğde Çığlığı Şiiri - Dursun Özden 3

niğde çığlığı

ay akşamdan kalma, kör kütürüm sarhoş, kendine gel ey nahoş!
niğde ayazma koyu-yeraltı şehri derinkuyu, içmelisin kutsal suyu

farkında olmayacaksın, son nefesin-son duan, öte tarafta her an
bozuk ağzına yuva yapacak yılan-çayan-akrep-fare, sen hep uyu

anımsanmak, ne güzel devrimci bir duygu, unutmaz bizi halkoyu
ah anılar ah! yenilen kazıkların bileşkesi, deneyim yüklü-acı suyu

sırtındaki yük; eşek sıpası, devlet sopası çarmıh, derin, kör kuyu
o bir kurye-kafeste çil keklik, sınıfına ihanet etmek onun işi-huyu

kendini taşlayan iblis, o yazıya savağı çevir-aksın değirmenin suyu
susma-bağır! tanışığı mor-koyu, o sessiz çığlık, ilk nefes-son duyu

oysa, şahlanan kirli kibrin-kelepçeli elin; seni ele veriyor
sen ki; sende değilsin, o nan-kör sabrın, gölgesi kanıyor

pişmeden-pişman olmadan git, giden her sihirli dokunuş
canavara dönüyor-uzakta eski us, yeni-uysal yakını arıyor

‘uysal atın tepmesi sert, özlü yoldaş dostluğu mert-cesur’
her köyün delisi olur, bizim köyün velisi sır, delisi yır okur

dursun özden