Nice Bayramlara! Şiiri - Mehmet Halil

Kendimiz olamıyoruz, kendimizi bilemiyoruz…
Yaşadığımız zamanı bilemiyoruz. Zamanı bilmek demek, zamanda neler oluyor bilmek demek. Şeffaf ne kaldı? Zaman çifte örtüler altında, zaman sanki serada yetişiyor. Zaman ilbit tohumlarla, doğru için çabalayan az da yalan için çabalayanın hesabı yok. Yalan üzerinden nemalanan çok. Tek hedef para olunca, zenginlik olunca ve bu uğurda her şey mübah olunca şaşırmamak gerek. Ünüversiteler artık bu temel üzerine kaydı. Yarış yalnız servet için.
Zamanı bilmiyoruz ki kendimizi bilelim. Yalan içinde yüzerken, doğruyla yıkanabilir miyiz. Aklanabilir miyiz? Aramızda sihirli değnekler dolaşıyor da bazılarımızı alıp gidiyor adeta. Yıllarca izini bile bulamıyoruz. Kemikleri bile yok ortalarda. Nasıl kendimiz olabiliriz. Kendi olmaya çalışanlar sihirli değnaklar tarafından uçuruluyor. Benliğimiz üstünde yüzlerce ton ağırlık varken nasıl doğrulabiliriz?
Yeteneklerimizi geliştirecek ve kullanacak zamanımız olmadan nasıl kendimiz olabiliriz? Nasıl yaratıcı gücümüz ortaya çıkar da kendimize dair bir izimiz olabilir? Başka ağaçların gölgesindeki ağaç meyve verebilir mi? Gelişebilir mi?
Hızlı okumak, okuyoruz gibi yapmak yemekleri çiğnemeden yutmak gibi bir şey, sindirmeden çıkarmak… Algılamadan anlamadan karar vermek… En çok politikacıların yöntemi. Onlar çoğu zaman okuduklarını anlamadan, anlamak istemeden, yüzeysel olarak, savunma yapabilme amacıyla okurlar. Yaratma, geliştirme zihniyeti onlarda mevcut değildir. Düşmanlıklar yaratıp ortalığı birbirine katmaları ondandır.
Cinsel açlığı doyurmak gibi bir şey hızlı okuma, sevmak yerine ilişki kurmak… Dostluk geliştirme, dayanışma yerine, memnuniyet yerine açlık giderme, bir mutfağa sahip olmak yerine, yoldan geçerken ayaküstü atıştırıp geçmek gibi…Anlamadan, kavramadan kitabı okumak ve kapattıktan sonra unutmak…
Ne zaman ‘’Bu çocuk senden’’ diye karşısına dikilirler işte o zaman düşünmeye başlarlar. Ya da yine eski düzen düşünmeden reddederler. Uçak düşerken bayram yapıp, bir yıl sonra diz çökmek gibi…
Kendimiz olabilmek, sorumluluk yüklenmek ve yerine getirebilmek sayılmaz mı?
Kendi olabilmek, kendi için çalışmak değil, içinde var olduğu toplumla beraber olabilmek, kendini kalkındırmak değil, içinde bulunduğu toplumun kalkınmasına katkıda bulunmak, içinde bulunduğu toplumun bir parçası olduğunu unutmamak… İnsan olduğunu hatırlayıp, bütün insanlığın geleceğine katkı sunmaktır.
Geçmişin acılarına, kayıplarına kilitlenen insan nasıl doğru bakabilir ki şimdiye ve geleceğe? Nasıl gelişip geliştirebilir bu yük altındaki insan?
Eksik bir insandan tam bir insanlık beklenebilir mi? Nasıl bir uzvu koparılmış insandan beklenen verim alabilir? .Bahçıvan budadığı ağaçtan o yıl meyve alamayacağını bilir: Onun için bazı yöneticiler, sürekli budadıkları insanlardan meyve beklemiyorlar ve ‘’Bizden yaratıcı insan çıkmaz’’ diyebiliyorlar. Haklılar. İnsanı ve insanlığı budadıklarını biliyorlar ve doğru söylüyorlar.
Kendimiz olabildiğimiz zaman bize her gün bayram demektir.
NİCE BAYRAMLARA…