Nezarette Şiiri - Ali Osman Yılmaz

Nezaretin camından
Yıldızlar nasıl görünür bilir misiniz?
O kadar uzaktırlar ki
Elinizi uzatıp bir dosta tutunmak gibi uzanmak istersiniz
Elinizi uzattıkça kaçarlar sanki sizden
Dualarınız bile ulaşmaz olur.
Öyle bir yalnızlık sarar ki sizi
Duyduğunuz yalnız
Az önce uygulanan işkenceden kalan ince bir sızı
Haykırmak istersiniz gökteki yıldızlara ve Ay’a
Yalnızsınızdır kimse duymaz sizi
Sade bir insan sevgisidir suçumuz,
Mutlu olsun isteriz herkesin
Sorarsınız insanlara neden, bizi yalnız korsunuz?
Görünür delikten ara sıra işkencecinin yüzü
Yuvarlak ve vahşice bakan gözlerinde belirgin bir neşe
Çıldırmamak için kaykırırsınız gündüz güneşe
Dışardan çıngırak sesleri gelmekte, geçer koyun sürüsü
Hayır değil, bunlar olamaz benim ülkem insanımın sürüsü
Sevdalanmak, aşık olmak gibi bir mutluluk dileriz
Yalnızca insan gibi, ama insan gibi yaşamak isteriz.

Nezarette soğuk mu soğuk bir kara yalnızlık
Konuşursun kendi yalnızlığınla, yalnız başına
Diğer koğuşlardan gelir iniltiler, siner yanına
Kendi sızını ararsın, duyulmaz artık aranma boşuna

Hayali canlanır bir güzelin, yüzünde tatlı bir tebessüm
Canlanır gelir oturur yanına, sarılmak istersin
Seni böyle gülümser görünce çıldırır işkenceci
Yaptığı onca işkence gitmiştir boşu boşuna
Alır falaka odasına yermisin yemezmisin demez vur ha vur
Çünkü gülen bir yüzle çıkmışsın herifçioğlunun karşısına
Onlar ki mutluluğun düşmanıdır bu böyle biline
İnsan sevgisi kimseye bulaşmamalı,
Barış içinde özgürce yaşamak
Ve sevmek kimin haddine
Ali Osman Yılmaz