Neyzen Tevfik Kolaylı'yı anarken

Ah be Neyzen! Bu günü; sen nasıl hicv ederdin?
Bu kanı bozuklara; soysuz mu? pic mi? derdin.

Hicvettiğin zatları; biz şimdi arar olduk.
Evden dışa çıkmaya; inan bîkarar olduk.

Hani sordun birini, cevap; alçak,deyyus’tu.
Gerçek adresi buldun; kayıtlarda mebus’tu.

Üflemezdin ney’ini bir dangalak sözüyle.
Su içen bir eşeğe; ıslık çalmak gözüyle.

İstanbul’un Vali’si; kıyafet alman için.
Sana para vermişti, itibar bulman için.

Parayaysa itibar, sana lazım değildi.
Taktın it’in Fino’ya: gören durup eğildi.

Bu icraatından ki; kimler ne anlamıştı?
Acaba küçük Fino; kendini ne sanmıştı?

Senin o hicivlerin, şimdiye övgü olur.
Dürüstlük telkin etsen; bunlara sövgü olur.

Gerçi bir azınlıktır. Babasını kandırır.
Sinek pis değil amma; mideyi bulandırır.

Vatandaşımız lâkin, dışarıdan beslenir.
Milli duygudan yoksun, başka telden seslenir.

Ne yapıp edip kapar; bir yer kendine göre.
Maneviyat tanımaz, ne gelenek ne töre.

Hayırla işi olmaz, zaten şer odaklıdır.
Fazla gözükmese de; maskesinde saklıdır.

Hiyerarşi yıkılmış, bel vermiş omurundan.
Müdür emir alıyor; alttaki memurundan.

Ambar hırsıza teslim, daldırıyor küreği.
Kapış kapış gidiyor, yağma hasan böreği.

Almış başını gider; hile, rüşvet, irtikap.
Tükürsen çok şükür der, duymaz en ufak hicap.

Görseydin bu zamanı, marketlere ne derdin?
Bu obur haytaları; nasıl rezil ederdin?

Ortaçağ kalıntısı, hepsi bir derebeyi,
Rafların arkasında oynarlar körebeyi.

Hepsi de anlaşmalı, fiyatlar birleşiktir.
Günde en az üç kere, etiket değişiktir.

Vardır elbet çoğunluk, insaflı esnafımız.
Dürüst ve Vatan’perver, onlara yok lafımız.

Bir gençlik daha var ki; Onlar asım’ın nesli.
Vatan savunmasında; çelik bilek, gür sesli.

Fikri hür, vicdanı hür,Teknolojide lider,
Devletimi de lider; ancak bu nesil eder.

Tek millet ve tek bayrak, tek vatan’dır, tek devlet.
Başka bir millette yok. İşte bu güzel haslet.

Ney ve hiciv üstadı; Neyzen Tevfik Kolaylı
Sen gibi direkt değil. Söylesek de dolaylı.

Biz sözde fakir kaldık, dilimizi bozdular.
Siz gibi dehalara, yetişsek de; az dılar.

Senin; güzide insan Mehmet Akif dostundu.
Yoksuldun.Tek servetin; oturduğun postundu.

“Rıhlet” inde cemaat; sığmadı meydanlara.
Paşa, bey, elitlerden; münzevi insanlara.

Yaşarken hemhal olan çaldığın ney’in vardı.
Gittin; kefenden gayrı, aldığın neyin vardı?