Neyneva Şiiri - Musa Aydın

Sen, huseynin kanına doymayan neyneva mısın?
Seni aziz kılıp sevdamı serpiyordum üzerine oysa ki.
Sen bir çölmüşsün meğer, nereden bilebilirdim seni.
Ben her tohumundan yedi başak filizlensin isterken,
Sen üzerine saçtığım sevdayı kurutmuşsun bilemedim.
Çöl kumları arasında savrulmuş yüreğim kup kuru dudaklarında.
Kucağında filizlenen dikenleri gül sanmışım, yanılmışım.
Sende umutlar yeşerten seraplar görmüşüm çaresizce.
Ve sen yeşeren umutlarımı soldurmuşsun acımadan.
Gökten üzerime ateş yağdırmışsın, ben yıldız sanıp yanmışım.
Ben çatlak topraklarını öperken, bana bir damla suyu çok görmüşsün.
Söylesene sevgili sen yalnızlık vadisi Neyneva mısın?

Ben sana kucak açıp sevda dilenirken,
Neden yezid gibi saldırdın gülüşlerime?
Ben senin gönlünde 2 göz bir konak isterken,
Neden sürdün beni ıssız çöllere?
Ben yağmurlarında ıslanmak, esintilerinde dinlenmek isterken,
Neden gönderdin kum fırtınalarını üzerime?

Ben sende çok yol aradım ey ölüm diyarı Neyneva.
Lakin yollarından kervan geçmezmiş, bilemedim.
Vadilerinde birçok kuyu gördüm lakin,
Suların berrak değil ve ihanet kokuyordu.
Söylesene Neyneva yokmuydu sende tutunabileceğim yeşil bir vaha?