Neyleyim Şiiri - Mustafa Yaralı

Dost aradım şöyle kendi gönlümce,
Yüze gülüp, yağlayanı neyleyim.
İklim kurak geçti bütün ömrümce,
Yağmur gibi yağmayanı neyleyim.

İyiliği başa kakıp gülerken,
Çelme atıp düşürmesi hünerken.
Devleşerek omuzuma binerken,
Yüreğime sığmayanı neyleyim.

Zor günümde eller gibi kaçarak.
Sırlarımı ulu orta saçarak.
Ayıbımı örttüm diye açarak,
Her fırsatta paylayanı neyleyim.

Aramızdan muhabbeti kaldırıp,
Düşman gibi acımasız saldırıp.
Gide gele lâf atarak saldırıp,
Ateş gibi çağlayanı neyleyim.

Şu kalbimi inciterek, kırarak,
Mihnet ile yokuş yokuş yorarak.
Ayağıma prangalar vurarak,
Kollarımdan bağlayanı neyleyim.

Bu dünyada yoksulların yeri ne?
Sözü geçmez avradına erine.
Kezzap döküp gözlerimin ferine,
Ciğerimi dağlayanı neyleyim.

Dostlarımız sürdü yüce divana,
Yaralı’yım hükmüm geçmez vicdana.
Sağlığında hor görülen insana,
Ölümünde ağlayanı neyleyim.

26.06.1997