Neyleyim! Şiiri - Serdar Akkoç

Kâbus, köye uzandı da bir gece,
Rabialar “Rabiş” oldu neyleyim.
Geleceğim köreliyor her gece,
Kübralarım “Kübiş” oldu neyleyim!

Kız Muammer sözüm ona doktordu,
Entel oldu, evi damı yıktırdı
Babasına pembe mezar diktirdi
Kabir taşı “kabiş” oldu neyleyim.

Papyon taktı kahvecinin çırağı,
Lighta döndü Halime’nin çöreği.
Sebep etti tarladaki kurağı;
Büyük dedem “Liboş” oldu neyleyim!

Avlumuzda bir tavuk var “arıza”
Entelleşti, adı çıktı maraz’a,
Homo oldu iş atmıyor horoza,
İbibikler “İbiş” oldu neyleyim!

Rafo Emmi, İzdivaç’a katıldı,
Koca köylü Habibe’ye tutuldu,
Yetmişinde kırk altına satıldı,
Habibeler “Habiş” oldu neyleyim!

Kahvemizin yeni adı “Delete”
Sahte okey yaramadı Halit’e
Kupa Papaz iş atıyor velete
Kupa beyi, “kubiş” oldu neyleyim!

İmam Taci kaşlarını aldırdı,
Sosyalleşti, kulağını deldirdi,
Düşük belle İkindi’yi kıldırdı,
Ağabeyler “abiş” oldu neyleyim!

Muhtar Emmi “ayol” diye bağırdı,
Kör Halime yedinciyi doğurdu,
Bebeğini “bebiş!” diye çağırdı,
Ebe Ana “eboş” oldu neyleyim!

Dımbızların ufak kızı Cemile,
Dam başında sırnaşınca Cemil’e
On dördünde adı çıktı ‘hamile’
Yedi ayda “göbiş” oldu neyleyim!

Raiflerin entel oğlu Hayrettin,
İreçbere interneti öğrettin,
Convers giydi ustabaşı Nurettin,
Deli İbram “İboş” oldu neyleyim!

Gülümser’in koca burun Harun’u,
Slikonla ufalttırdı burunu
Macırların emo oldu torunu
Bebelerim “bebiş” oldu neyleyim!

Korucular kapri giydi kış günü,
Hafız Nur’un on yedinci yaş günü,
Salavatla pasta kesti düşkünü
İki gönül “dü-boş” oldu neyleyim!

Light yem ister avludaki tazılar,
Yavru malak hemcinsini arzular,
Ahırını beğenmiyor kuzular,
Bıldırcınlar “bıbiş” oldu neyleyim.

Hançerî’yem elimdedir değnekler,
Düzen bozuk, koy bozulsun köpekler,
Benim derdim, beşiğinde bebekler,
Kâbuslarım “kabuş” oldu neyleyim!

Nisan ‘11