Neyleyim Şiiri - Mustafa Zincirkiran

Bahar gelir ağaç, çiçekler açar
Açmayan ağaçta dalı neyleyim.
Sıralanmış kovan arılar uçar
Senden tat vermeyen balı neyleyim.

Nereye bakarsam ararım seni
Vicdanın var ise az düşün beni
Allah af eder mi zulüm edeni
Kul hakkıyla giden kulu neyleyim.

Söz dinlemez işte sana takılan
Duyar mısın diye türkü yakılan
‘Sevdi-sevmedi’ mi diye bakılan
Seni anlatmayan falı neyleyim.

Deli gönle uyup ben seni sevdim
İkna etmek için övdükçe övdüm
Aşkınla kahrolup bağrımı dövdüm
Sensiz ne mülk ne de, malı neyleyim.

Adını tekraren söylüyor dilim
Senin için açtı bahçede gülüm
Türküler söylerken mızrapta elim
Sazda, ses çıkmayan teli neyleyim.

Aşkın gözü körmüş ispatı kendim
Hiçbir şey görünmez imiş efendim
Bu aşkın seliyle yıkıldı bendim
Beni harap eden seli neyleyim.

Gülünce yanakta o gamze deler
Tutamam elini bu gam, zedeler
Halime Maraş’ta acır edeler
Sevgiyle tutmayan eli neyleyim.

Sevgili seveni bilmiyor ise
Bilse de göz yaşı silmiyor ise
Nazlı yâr kokusu gelmiyor ise
Burcu borcu koksa yeli neyleyim.

Behlül görmek için yollarından geç
Ne kadar beklersin işte vakit geç
Ümidin yok ise bu aşktan vaz geç
Ona götürmeyen yolu neyleyim.

30.10.2021