Neyleyim Şiiri - Mehmet Macit

Bir sonbahar, sendin gönül telaşım.
Eyvah! Dedim, yandı akılsız başım.
Dinmez oldu gözümden akan yaşım.
Deli gönül aşka düştü, neyleyim.

Bahar bitti, bir solukta geçti yaz.
Sevda çile, umutlar kıştan ayaz.
Siyah saçlar artık beyazdan beyaz.
Güller soldu, bülbül sustu, neyleyim.

Eylül geldi canlandı bak anılar.
Her sonbahar gizli aşkı yeniler.
Bitmez oldu dilimdeki haniler.
Hüzün dağım yine coştu, neyleyim.

Yıllar geçti, habersiz koydun beni.
Hasta düştüm ecel yokladı canı.
Sonbaharda özlem sardı her yanı.
Issız sahil hüzün kustu neyleyim.

Zor olurmuş sonbaharın sevdası.
Ağlamanın hiç olmuyor faydası.
Kanla doldu gözlerimin perdesi.
Yandı sinem, gönül pustu, neyleyim.

Poyraz eser, gazel düşer bağlara.
Bulut konar yüce yüce dağlara.
Ulu Tanrı ömür versin sağlara.
Eylül ayı bana küstü, neyleyim.

Yoksul Macit, çok çekti aşk elinden.
Bir gül sevdi alamadı dalından.
Zalim Selda, hiç anlamaz halinden.
Ondan önce kalbim boştu, neyleyim.
Bu aşk beni zora koştu, neyleyim.

Mehmet Macit
10.09.2017
Dikili/İzmir