Neyleyim Şiiri - Kemal Doğanay

Karanlıkta kalmış yardım bekliyor,
Işığı görmeyen gözü Neyleyim.
Birinin yanına bini ekliyor,
Cevabı olmayan sözü Neyleyim.

Dağların başından keklik aşırmış
Yönünü kaybetmiş aklın şaşırmış
Kimisi yanında bıçak taşırmış,
Kabuğu çıkmayan özü Neyleyim.

Esaret çekmeyen tutsak salır mı?
Erken kalkan derviş yolda kalır mı?
Bakır yere düşse sarraf alır mı?
Sonunda kül olmuş közü Neyleyim.

İnsanı ararsan kamilde ara
Sana da gelecek demişler sıra
Kelebeği vurma çıkınca kıra,
Ovası olmayan düzü Neyleyim.

Aslanlar toplanmış çölün yüzünde
Bereket fışkırır suyun gözünde
Adam gibi adam durur sözünde,
Divanda çalmayan sazı Neyleyim.

İnsan mayasında toprak yatarmış
Benlik kavgasında ocak batarmış
Hainler toplanmış vatan satarmış,
Çiçekler açmayan güzü Neyleyim.

DOĞANAY’ım dağlar aşar gelirim
Kim iyi, kim kötü ben de bilirim
Hak Yolu’na dersen birgün ölürüm,
Kuldan utanmayan yüzü Neyleyim!