Neye bu hız Şiiri - Murat Ülkü

Neye bu hız, bu hoyrat heves, bu beyhude çaba?
Derinin üstüne kurulmuş bütün o yalan iskeleler.
Ruhun dilsiz çığlığı şimdi bir fısıltı; dinle ey nâdan!
Âdem, surette değil, asıl manada kıymet bulur.
Bir anlık pırıltıya, bir ipek dokunuşuna,
Sığ denizlerde boğuldu tüm soylu ve derin sevda.
Ey zavallı gönüller, sizler ki özü tanımayanlar,
Ömrü, bir nefeslik kırılgan cama sığdırdınız.
​
​Güneşi seven bir adam, gölgeden sakınır mı hiç?
Bir çocuğun nâif kahkahası, en süslü taçtan yüce.
Aşk, bir kâinat lisanı; fırtınaya bile müjde taşır.
Siz ki, bir rüzgârın sadece gölgesini sürdünüz.
Baktığınız göz değil ki; o kör bir perde, bir yanılgı-i fâni.
Ne zaman dokundu eliniz, kalbin ta orta yerine?
Ne zaman bir ruhun en mahrem yerinden sızan,
Gizli bir yara, derin bir hüzne âşık oldunuz?
​
​İnsan, sevdiğinin baktı mı gözbebeğinin içine,
Görür ki vicdanıdır asıl cevheri, cism-i sureti değil.
Ten bir örtü sadece, geçici bir zindan-ı beşer.
Özdedir yemin, özdür ömrün sarsılmaz ve kadim mührü.
O mührü bir lahzalık köhne bir hazza sattınız.
Tüm o büyük yalanlar, o sahte fısıltılar şimdi,
Büyük sevda, geriye kalan yıkık bir enkazdır.
Ey kıymet bilmez gönüller, ey ruhu yoksullar, büyük yazık bize!
​
​Gözümden akan sel, sana değil, bu mateminedir artık!
Sevdayı kirleten o sığ ve boş hevesin utancına.
Ömrümün en vefalı, en kutlu limanını yaktınız.
Bırakın artık o paslı, o yorgun benlik aynasını!
Hakiki güzellik; bir damla suda, göğün saf aksidir.
Ne bir makyajdır o, ne de şatafatlı bir kaftan-ı ten.
Hakiki güzellik, kırk yıl sonra ruhu titretendir,
Ruh üşürken bile seni sevgiyle, şefkatle ısıtandır.
​
​Gidin! Gidin o fani, o yalan ışıkların peşinden!
Bu kalp, size rağmen asaletini korur ve hürdür.
Kırılan zincirlerimle yeniden, onurlu yürüyeceğim.
Ben öze âşıktım, sizin fâni, uçucu gölgenize değil.
Bu yara bir nişandır, size ibret olsun artık!
Sizin içini boşalttığınız o zehirli kadehi,
Ben ruhumun en saf, en temiz suyuyla dolduracağım.
Sevdanın kutsal adını kirlettiniz; fakat öz baki kalır,
Geriye kalan, yorgun bir ruhun ebedî ve sessiz zaferidir.