Ayın on üçüydü. Beraberliğimizin adını koyduğumuz gündü martın on üçü. Lanetli olarak bilinen bu sayının adıyla başlamıştı her şey. Oynadığımız oyunlarda hep yenilirdik; hem de bitişe on üç sayı kala. Bir anlamı vardı bu sayının hayatımızda. Karar almıştık. On üçünde evlenecektik bir yaz ayının. Oysa biz; bu sayının lanetine inanmıyorduk. Ancak nedeni anlayamadan ayrıldık. Saat 16.13’tü. Fark edememiştin sen bu laneti. Ama saate baktığım da dördü on üç geçiyordu. Bitmişti aramızdaki onca güzel olgu. Mayısın üçüydü. üç hafta sürmüştü ilişkimiz... Sonra bu ayrılığın ızdırabına yenik düştük. Göz yaşlarına boğulduk. Lanetlenmişti artık yüreklerimiz. Mühürlenmişti sözlerimiz. Konuşamıyorduk. Sadece birbirimize son kez sarılıp hıçkırıklara boğuluyorduk... Gözlerimi senden kaçırdığımda akvaryumdaki balıklara takılıyordu buğulu gözlerim... Üç tane Japon balığı, iri gözleri şatafatlı kuyrukları olan üç Japon balığına. Sen de; her zaman oturduğumuz cafeye saat üçte gelmiştin. Neydi bu sayılarla bezenmemizdeki gerçek? Görünen gerçek benim lanetli bir adam oluşumdan doğamaz mı? Tüm sayıların bende toplanması, kısaca benim özümden gelmesi olamaz mı? Yani BEN ve üç eşittir On üç...
Sende herkes gibi terk ettin beni.Yüzüme, o iri gözlerini dikerek: 'Seni şimdi buldum. Asla kaybetmeyeceğim! ' diye haykırmana rağmen; sende bırakıp gittin bir akşam üstü. Oysa ne güzel anlaşıyorduk sevgili. Hiç bir sorunumuz yoktu. Hiç bir kavgamız, geleceğe dair tasalarımız... Oysa bir ilişkide hiç bir sorun olmaması; aslında büyük bir sorun olduğunun göstergesiymiş. Ayrılığın o siyah pelerinli kalpsiz haberciymiş. Ayrıldık... Binlerce parçaya ayrıldım.
Bir beraberliğim daha anlamsızca sona erdi. Kafamdaki bir yığın soruya daha yanıtlar bulamamışken; tenimde, saçlarının kokusu, o kadifemsi teninin sıcaklığı tükenip bitti. Tükendim. Bu seferki terk edilişim çok zor geldi bana. Oysaki diğerlerinden daha da hazırdım seninle olan birlikteliğime. Acılarla ördüğüm kozamdan çıkma vaktimin geldiğini hissetmiştim sende. Sevebileceğimi görmüştüm gözlerinde. Sevilebileceğimi anlamıştım; ellerimi, tüm benliğinle tuttuğunda... Meğerse yine bir yanılışın eşiğindeymişim. Sende, hayatıma giren tüm kadınlar gibi terkettin beni anlamsızlıklarla dolu bahanelerine sığınarak...
O kirli, karanlık, hatırlamak dahi istemediğim geçmişimi... Kısaca her şeyi sende temize çekmiştim. Seninle yeninden mutluluğu yakalamayı hedeflemiştim. Hep eksik kalan mutluluklarımı, gülüşlerimi, sende tamamlamayı, sevgiye olan susuzluğumu kana kana sende içmeyi ummuştum. Ama yine eksik yine yarım kaldım sevgili. Yine çaresizlik içinde terk edilen erkek rolüne itildim. Bir üçüncü sınıf figüran gibi kalbinden kovuldum. Bir zamanlar iltica ettiğin yüreğimden sürgüne vurdun beni. Şimdi bir yurtsuzum. Şimdi yeniden yüreğime, bedenime geri iade edilmemi dilenen bir sevgi göçmeniyim sevgili!
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
