Neydi o Şiiri - Fikret Çarkçı

Bir şeylerdi bende yok olup giden.
Hiç bilmediğim ve bilemiyeceğim bir şey.
Esip geçti desem, uçup gitti.
Bir ateş yandı ve söndü bitti.
Kelimeler kifayet le kurulmaz bilinmeyince,
Lugatta yeri yok ki okunsa.
Vuslatın pembe düşlerine doğru.
Ve bir pencere açılsa aydınlık,
Mavi çarşafla, sarı ufkuma.
Ne denir bilmem, yürek yerinde yoksa.
Ne bir engerek, ne bir akrep soktu.
Kollarımı açıp iki yana bıraktığımda.
Geceler benim, gündüzler senin olsun.
Aydınlık yok ki, geceden sonra doğsun.
Sayıp sayıp bitiremediğim o şafak.
Kökünden koparıp gitti desem yeridir.
Aç kurtlarla dost oldum ben,
Acı acı uluyup yüreğimi dağlara vurdum.
Yazın ortasında ayaz yeyip kavruldum.
Heder oldum burada Ankara’da...
Okunsa dilim, elim ve sıcacık yüreğim.
Soğuk damlar arasında kaldı
Bir şeylere uzanırken seni seven kalbim.
Ne özgürlük, ne aşk nede ben beni
Tanıyıp ta sorgulaya biliyorum.
Sadece kazımak satırlara kelimeleri.
Ve ağlamak, başka bir şey gelmez elimden.
Çoktan çekip gitti mavi vagonlu tren.
Ayaz yedim elimdeki kırmızı gülle.
Ellerim titrek, dudaklarım çatlak ve...
Bedenimde ki soğuk koca bir hisle.
Elini soksan yüreğimi koparıp çeksen.
Buzullaşmış ısıtırda bakarmıydın acaba sen.
Bu Fikret’in yüreği diye....

18 Haziran 1994