Newyork- İstanbul Tren Seferi

yer; Wayne, NJ
mekan; küçük bir tren istasyonu
zaman; eş zamanlı..!

sekize akıyordu sular -bende ise özleme
trene bindiğimde.

gidiş-dönüş...dedim biletçiye
-nereye?
-Wayne
... şaşırdı.
-bu ne acele, daha gitmeden döndün bile.
güldüm.
-ama kendime değil de, biletçiye.
-göz yanıltır, yoktur bazen insan bulunduğu yerde.
diye, karşılık verdim aynı espriyle
güldü.
-peki, kaç kişilik?
... şaşırma sırası bende.
-kaç kişi görünüyorum sizce?
-çoook!
gülüştük.

adam biletimi kesip giderken -kendince
ben;
-cam kenarına sen geç, dedim -yanımdakine
Kadıköy'de ineceğim, ilk martı sesinde.

İstanbul sağa kaydı, ben onun soluna
yola koyulduk, rayların üzerinde.

-bugün de karlıyız...dedim. işi sıyırdık yine, tek kişilik biletle
ama az kalsın seni farkediyordu,
bir dahaki sefere aman iyi saklan içime.
-peki...dedi. o hep gülen ''Bebek'' gamzeleriyle
-ama, şu vapurlarım yok mu, -dakka başı öten.
bir de, taktığı şu martıları peşine.
içinden taşmalarım hep bu yüzden
neyse ki, uçup konmadılar
adamın omzundaki apoletlere -simit zannedip de.

sen nasılsın asıl onu söyle
-seni özledim...dedim, hem de çok
-ben de seni...
-gel...dedi, haydi sarıl, karış içime
-olur mu, öyle herkesin içinde
boşver...dedi, herkes kendi derdinde

boşverdim..!

önce yakamozlar taradım su dalgası saçlarından
-bensizliğini parmağıma dolayarak.
boğazında usulca gezindim
derken,
Ortaköy'e indim -bir tamburun 'la' sesine tutunarak.

dokundum...
gün batımı tepelerine
-yandım.

dokundu...
özlem yanığı yüreğime
-kandım.

ellerimi tutup koydu denizlerine
-ıslandım.

İstanbul içime kaydı -ben onun dışına
demir raylar üzerimden geçerken

ani bir ses;
SON DURAK!

yer; Kadıköy, İstanbul
mekan; küçük bir balık lokantası
zaman; akşamın altısı
gün batımına akıyordu sular -benim ise içime

İstanbul'a veda ettim
Newyork'ta duyduğum ilk ''What's up? '' sesiyle...